Rasy Psów - BERNARDYN

Pochodzenie rasy Bernardyn nie jest dokładnie znane, najprawdopodobniej to Rzymianie przyprowadzili ze sobą w Alpy molosy, które w odmiennych warunkach klimatycznych i na skutek krzyżowania z rodzimymi rasami wytworzyły dwa typy psów: lżejszy, od którego pochodzą wszystkie szwajcarskie psy pasterskie i cięższy, od którego wywodzi się bernardyn, lecz zagłębiając się dalej ślady przodków Bernardyna molosów  wiodą do starożytnego Egiptu, Asyrii i Babilonii, gdzie na wizerunkach z okresu V dynastii (ok. 2480 - 2350 r. p.n.e.) widzimy faraona Antifa II w towarzystwie mastino i czterech innych, mniejszych psów. Widzimy tam wielkiego psa bardzo podobnego do bernardyna znaleziono w ruinach pałacu wybudowanego ok. 1150 r. p.n.e. w asyryjskim Taklat-Palassar. Na terakocie pałacu Assurbanipala w Niniwie, przechowywanej obecnie w Muzeum Brytyjskim w Londynie, widzimy olbrzymiego psa, bardzo podobnego, poza pewnymi szczegółami, do obecnego bernardyna. Jest on tak wielki, że głową sięga pachy swego przewodnika! Sławny i znany podróżnik - żeglarz Marco Polo, był pierwszym Europejczykiem wyróżnionym pokazaniem psa z Tybetu. Pisze o nim: "Wysoki jak osioł, głos i wygląd lwa."

Rasa ta wzięła swoją nazwę od klasztoru Kanoników Regularnych na Wielkiej Przełęczy Św.Bernardyna który to został  założony około 1050r. przez Św.Bernarda z Menthon. Kroniki zaginęły lecz przesłanki są takie iż mnisi wyhodowali w XVIII w. bernardyny na przewodników, aby odnajdywały i ratowały ludzi w górach. Pierwotnie bernardyn miał krótką sierść, jednak dzięki krzyżówce z nowofundlandem powstała odmiana szorstkowłosa która bardziej nadawała się do tropienia ludzi zasypanych w głębokim śniegu.
Są to psy bardzo wysokie, szerokie, o potężnym kośćcu i dużej masie. Pierwotne psy były nieco mniejsze gdyż dochodziły do wagi 50 kg. Zdarzają się przypadki bernardynów o masie nawet 100 - 130 kilogramów.
Ze względu na szatę istnieją dwie odmiany bernardyna: krótkowłosa i długowłosa. Umaszczenie jest brązowo-białe i brązowo-żółte, białe w rude łaty.
Bernardyny są łagodnymi, wiernymi i przyjacielskimi psami. Znane ze swojej lojalności, spokoju, tolerancji w stosunku do innych zwierząt oraz dzieci. Bardzo skore do zabawy, niezależnie od wieku. Wyróżniają się wysoką inteligencją, dobrze wychowane są bardzo posłuszne. Bardzo przywiązują się do swoich właścicieli - nierzadko stają w ich obronie, gdy grozi im jakiekolwiek niebezpieczeństwo.
Psy tej rasy są wykorzystywane w ratownictwie górskim (wykorzystywane są głównie krótkowłose) i w poszukiwaniach rożnego typu. Hoduje się je też jako psy stróżujące bądź domowe.
Najsławniejszym bernardynem był Barry , który ratował ludzi na przełęczy św. Bernarda. Legenda głosi, że uratował on 40 osób, a zginął przy uratowaniu 41. Pomnik tego psa znajduje się w Cimetiere des Chiens, a jego ciało prezentowane jest w Muzeum Historii Naturalnej w Bernie.

Hodowla bernardyna przechodziła różne koleje. W pewnych okresach prowadzono ją bardzo starannie i fachowo, ale były także okresy wielkiego jej upadku. Pogrom hodowli nastąpił w 1812 r., kiedy przez Przełęcz Wielką Świętego Bernarda przewaliła się straszliwa burza. Zginęło wówczas bardzo dużo ludzi i niemal wszystkie psy. Musiano więc rozpoczynać hodowlę od początku. Do odtworzenia rasy użyto psów z dolin. Jednak niezwykle ostre warunki atmosferyczne w Alpach w latach 1816-1818 znów znacznie przetrzebiły sforę psów klasztornych. W 1830 r. nastąpiło ponowne zmniejszenie się liczby psów, spowodowane zarówno chorobami, jak i zdegenerowaniem rasy przez chów wsobny. Zakonnicy sprowadzili wówczas nowofundlandy i skrzyżowali je z bernardynami, głównie w celu poprawienia okrywy włosowej. W ten sposób powstał bernardyn długowłosy. Okazało się jednak, że w warunkach wysokogórskich sierść taka przynosi więcej szkody niż pożytku, gdyż śnieg zamarzający w futrze psów uniemożliwia im wędrówkę. Wtedy zakonnicy zaczęli używać do ratownictwa tylko psów krótkowłosych, sprzedawali zaś pojedyncze egzemplarze długowłose, które co pewien czas pojawiały się wśród szczeniąt. Typ mający długowłose okrycie był później hodowany w dolinach szwajcarskich i stamtąd pochodzi oryginalny bernardyn długowłosy.
Nie wiadomo dokładnie, kiedy pierwsi reprezentanci tej rasy dotarli do schroniska Św. Bernarda, gdzie zostali przygarnięci przez mnichów. Przypuszcza się jednak, że psy towarzyszyły mnichom już od XI wieku. Bernardyn służył początkowo na przełęczy jako pies do stróżowania i do obrony przed wilkami i rozbójnikami. Począwszy od XVII, gdy ujawniły się zdolności tropicielskie bernardynów, psy zaczęto przyuczać do ratowania wędrowców zabłąkanych w górach (dlatego często bywają przedstawiane z baryłką wódki przytroczoną do szyi). Bernardyn posiada niezwykle czuły węch i wspaniały zmysł orientacyjny. Jest bardzo wytrzymały na trudne warunki atmosferyczne. Dlatego przez wieki psy te używane były do ratowania podróżnych zaginionych w śniegu i mgle. Niezliczone kroniki i ustne opowieści żołnierzy Napoleona, który przekraczał przełęcz w 1800 roku opowiadają o wielu uratowanych spod śniegu ludziach. Bernardyn jest do dziś synonimem psa - ratownika.
  Bernardyn ma podobno zdolność przeczuwania nadejścia lawiny śnieżnej, ale jako ratownik został współcześnie zdystansowany przez niemieckie owczarki oraz labradory, osiągające lepsze wyniki.

Rasy Psów - BERGAMASCO

Bardzo obfita, bardzo długa i zróżnicowana w zależności od obszaru. Włos szorstki (typu koziego), zwłaszcza na przedniej części ciała. Od połowy klatki piersiowej w kierunku tyłu i na kończynach futro ma tendencję do tworzenia kosmyków, lub jest już w splecione w kosmyki w zależności od wieku psa; strączki te zaczynają się na linii wierzchniej grzbietu i opadają po bokach ciała. Na głowie włos mniej szorstki tworzący grzywkę zakrywającą oczy. Na kończynach włos równomiernie rozłożony w postaci miękkich kosmyków opadających do ziemi. Podszerstek krótki i gęsty, tak że trudno zobaczyć skórę, tłusty w dotyku.
Maść jednolita szara lub z szarymi pasemkami o wszelkich możliwych odcieniach od najbardziej delikatnego szarego do jaśniejszych odcieni szarego przechodzącego w czarny. Kolor izabelowaty i odcienie jasno-płowe są dozwolone. Maśc cała czarna jest dozwolona pod warunkiem, że czerń jest głeboka i pełna.

 Bergamasco jest psem średniej wielkości o wyglądzie wiejskim z obfitą szatą pokrywającą wszystkie części ciała, mocne budowy lecz o bardzo dobrych proporcjach. Co do kształtu ogólnego jest psem o średnich proporcjach, o ciele wpisanym w kwadrat. Jest zrównoważony w wymiarach (heterometria = normalne proporcje pomiędzy wielkością, a poszczególnymi częściami ciała) oraz w profilach (aloidyzm = zgodność pomiędzy profilami głowy i tułowia).

 Pies pasterski do prowadzenia i pilnowania stad.Jedna z ras psów należąca do grupy psów pasterskich i zaganiających do sekcji psy pasterskie (owczarskie). Rasa nie jest w Polsce rozpowszechniona.
Ta starożytna rasa psów do pilnowania stad rozprzestrzeniła się w całym regionie Alp Włoskich; szczególnie duża liczba tych psów występowała w rejonie dolin Bergamasco, gdzie była wysoko rozwinięta hodowla owiec.Przeznaczeniem owczarka Bergamasco jest prowadzenie i strzeżenie stad, zadanie do którego wykazuje on wyjątkową zdatność dzięki swojej zwinności, koncentracji i zrównoważeniu psychologicznemu. Jego zdolność do uczenia się i determinacja w połączeniu ze zrównoważeniem i cierpliwością czyni z niego doskonałego stróża i towarzysza, nadającego się do najróżniejszych zadań. Ustala bliski związek z człowiekiem.

Rasy Psów - BEAGLE

 Głowa jest średniej wielkości, mocna, ale nie ciężka, bez zmarszczek i fałd; mózgoczaszka lekko wysklepiona, średniej szerokości, z nieznacznym guzem potylicznym; stop wyraźnie zaznaczony; kufa nie spiczasta; nos czarny, u psów jasno umaszczonych może być jaśniejszy; zgryz nożycowy.

Oczy są dosyć duże, nie osadzone głęboko, ani zbyt wyłupiaste, szeroko rozstawione, o łagodnym wyrazie; kolor ciemnobrązowy lub orzechowy.

Uszy są długie, nisko osadzone, z zaokrąglonymi końcami, zwisające wzdłuż policzków.

Tułów:
Grzbiet jest prosty; klatka piersiowa głęboka, sięga poniżej łokci; żebra dobrze wysklepione i zachodzące daleko do tyłu; lędźwie krótkie i mocne; brzuch niezbyt podkasany.
Kończyny przednie są proste, stabilnie ustawione pod klatką piersiową, dobrze umięśnione; łopatki dobrze kątowane; łokcie mocne, nie odstające ani zbyt mocno przylegające; stopy silne, palce zwarte.
Kończyny tylne mają uda muskularne; stawy kolanowe dobrze kątowane; stawy skokowe mocne, nisko umieszczone; stopy jak u kończyn przednich.
Ogon jest mocny, średniej długości, wysoko osadzony; noszony wesoło, ale nie zakręcony ponad grzbietem; dobrze porośnięty włosem, szczególnie na spodniej stronie.

Rasa angielskich psów gończych istniejąca już w XIV wieku, używana do polowań w sforach na lisy i zające, powstała najprawdopodobniej z krzyżówek francuskich psów gończych i harrierów z terierami. Istnieją dwie teorie pochodzenia Beagla. Pierwsza, do której skłaniali się Bourdon i Dutheil na postawie starożytnych dzieł Ksenofonta, mówiła o antycznych praprzodkach greckich psów gończych. Trafiły one z Rzymianami do Anglii, gdzie krzyżowały się z psami Normanów. Druga teoria odnosi się do dwóch ras psów gończych pochodzących z południa Francji - Gaskonii i Saintonge. Dały one początek southern houndsom, które przybyły do Anglii z kontynentu w okresie wojny stuletniej.

Jedna z ras psów, należąca do grupy psów gończych, posokowców i psów ras pokrewnych. Zaklasyfikowana do sekcji psów gończych, w podsekcji psy gończe małe.

Szata krótka i przylegająca; każde umaszczenie psa gończego jest w tej rasie dopuszczalne (najczęściej tricolor: czarno-brązowo-biały). Wesoły i żywy, z natury niezależny, ma tendencje do włóczęgostwa. Wymaga tylko okazjonalnego szczotkowania. Rasa znana jest ze swojego nieposkromionego apetytu, co w połączeniu z wrażliwym układem pokarmowym może sprawić nieco kłopotu.

Dobrze odżywiane i zadbane psy dożywają aż do 15-20 lat.

Rasy Psów - AUSTRALIAN SILKY TERRIER

 Australian Silky Terrier to jedna z ras psów, należąca do grupy terierów, zaklasyfikowana do sekcji terierów miniaturowych. Według wzorca nadaje się do łowienia szczurów, jednak w dzisiejszych czasach nie służy on już do polowania na żmije i szczury lecz stał się typową domową „maskotką” z zachowaniem cech TerrieraWłos winien być gładki, delikatny i błyszczący, jedwabisty w dotyku. Jego długość od tyłu uszu do nasady ogona powinna wynosić 13 do 15 cm, jednakże nie powinna krępować ruchów psa. Nie może być długiej sierści w dół od nadgarstków i stawów skokowych.

Umaszczenie: niebieskie lub szaro-niebieskie z podpalaniem. Bardziej ceni się intensywny odcień. Błękitna sierść na ogonie powinna być bardzo ciemna. Pożądane jest, by czuprynka była błękitu o-srebrna lub płowa. Kolor błękitny i podpalanie są następująco rozmieszczone: podpalanie wokół nasady uszu, na kufie i bokach policzków, błękit od nasady głowy po koniuszek ogona. Na przednich kończynach błękitne umaszczenie sięga nadgarstka, na tylnych stawów skokowych. Podpalanie na przednich kończynach sięga po nadgarstki, a na tylnych stopniowo schodzi od kolan, przez stawy skokowe do łap. Podpalanie występuje też wokół odbytu. Na tułowiu nie powinno być osmoleń, miejsc mocno przyciemnionych.

Dopuszcza się maść czarną u szczeniąt, od 18 miesiąca życia pies już powinien być błękitny.

 Około roku 1820 w Australii Dandie Dinmont Terrier pokrył stalowoniebieską suczkę - terierkę szorstkowłosą. Z powstałego w ten sposób potomstwa, dodając krew australian teriera, McArthur Little wyhodował w Australii silky teriera.Rasa ta jest jeszcze stosunkowo rzadko spotykana w naszym kraju pomimo bardzo wielu jej walorów. Piesek ten został wyhodowany w XIX wieku a wzorzec jego ostatecznie ustalono dopiero w 1962r. Silky terrier jest psem obdarzonym niezwykle wesołym temperamentem, inteligentnym, uczuciowym i bezgranicznie oddanym swojemu właścicielowi. Nadto nie zatracił on instynktu psa myśliwskiego i uwielbia tępić gryzonie. Sierść, która mieni się wieloma kolorami (złotem, srebrem, czernią oraz błękitem) nie wymaga od właściciela kłopotliwej pielęgnacji i nie jest ona uciążliwa. Rasa ta jest również bardzo odporna na choroby oraz co ważne – długowieczna. Nie zrzuca sierści - polecana jest jako piesek dla osób z alergią. Australijski Jedwabisty Terrier nie jest psem hałaśliwym szczekając jedynie w sytuacjach tego wymagających, nie liczmy jednak na jego umiejętności obronne. Jest to piesek który nie przysparza problemów w wychowaniu, szybko przyswaja wiedzę jak również nie bywa on złośliwy.

Rasy Psów - AMSTAF - American Staffordshire Terrier

 American Staffordshire Terrier jest dynamicznym, odważnym i energicznym zwierzęciem, stąd ma on dużą potrzebę ruchu. Jego żywotność bardzo przydaje się na wsi, gdzie oczyszcza on teren ze szkodników. Ułożenie tego silnego psa polega na podporządkowaniu go przewodnikowi od szczenięcia. Ma on skłonność do „bójek” ze względu na pierwotne przeznaczenie, toteż szczenięta należy od początku uczyć przyjaznych kontaktów z innymi psami.

Amstafy kupione od rozsądnego hodowcy nie są agresywne. Są stróżami łączącymi w sobie siłę buldoga ze zwinnością teriera. Amstaf jest inteligentnym i wiernym psem, wymagającym bliskiego kontaktu z człowiekiem.

 Istnieją różne wersje dotyczące powstania rasy. Jedna z nich mówi, że rasa wywodzi się od bullterrierów, psów wyhodowanych do walki z bykami. AKC, a następnie FCI uznały rasę Staffordshire Terrier w 1936 roku. W 1972 roku nazwę zmieniono na American Staffordshire Terrier.


Szata: Sierść krótka, przylegająca, twarda w dotyku i lśniąca.

Maść: Dopuszczalne wszelkie typy umaszczenia, jednolite, kolorowe, i łaciate, choć umaszczenie jednolicie białe, z ponad 80% przewagą bieli, czarne podpalane brązem i wątrobiane nie znajduje uznania.
Amstaf to pies stróżujący, ale także jest wykorzystywany jako pies do towarzystwa.
Jedna z ras psów, należąca do grupy terierów, zaklasyfikowana do sekcji terierów w typie bull.

Rasy Psów - CHIŃSKI GRZYWACZ

Jedna z ras psów należąca do grupy psów do towarzystwa, w sekcji psy nagie.
Pies do towarzystwa.
Grzywacze są uczuciowymi psami, przywiązanymi do właściciela, aczkolwiek ich charakter różni się osobniczo i ogromnie zależy od temperamentu i wychowania. Spotyka się bowiem typy spokojnego melancholika, energicznego sportowca, przyjaznego kompana, rozkapryszonego dziecka itp. Wszystkie są bardzo wrażliwe, o dość kruchej psychice (przez co bywają humorzaste). Jest to idealna rasa do towarzystwa, pod warunkiem, że rodzina/opiekun okażą mu wiele ciepła i delikatności. Potrzebuje bliskiego kontaktu z człowiekiem, źle znosi samotność. Psy są inteligentne, szybko się uczą, lubią zabawy, które często same wymyślają i prowokują (niektóre doskonale aportują, sprawdzają się na torze agility). Świetnie czują się w stadzie, natomiast wobec obcych psów zachowują dystans, samce wręcz mogą okazywać agresję (należy uważać przy konfrontacji z większymi osobnikami, które grzywacze chętnie zaczepiają). Ze znajomymi psami urządzają szaleńcze gonitwy. Dla opiekuna czułe i delikatne, domagają się pieszczot, natomiast do osób postronnych podchodzą z nieufnością, lekceważą próby bezpośredniego kontaktu, unikają wyciągniętej ręki, a zdarzają się przypadki ugryzienia natrętów. Nie wszystkie grzywacze tolerują też małe dzieci, natomiast większość ma skłonności do pogoni za biegaczami, rowerzystami itp. Rasa ta ma wysokie poczucie terytorializmu i z zapałem broni domu/właściciela/słabszych członków stada. Wiąże się to z tendencją do nadmiernej szczekliwości, nad którą można zapanować odpowiednim wychowaniem psa. Zdarzają się jednak osobniki bojaźliwe, które przy każdej wizycie obcych osób chowają się w najgłębsze zakamarki mieszkania. Grzywacze są bardzo ciekawskie (już na etapie szczenięctwa), z zapamiętaniem buszują w nieznanym terenie. Uwielbiają spacery. Rozhasane miewają trudności z posłuszeństwem i "głuchną" na komendy.  Mały, żywy i pełen gracji pies, kościec średni lub delikatny. Gładkie, bezwłose ciało, włosy jedynie na łapach, głowie i ogonie lub pokryte delikatna woalką włosa. Dwa wyraźne typy w tej rasie: typ przypominający jelenia, elegancki, o delikatnej kości oraz typ krepy, o mocniejszym ciele i kośćcu, przypominający kuca.U odmiany nagiej kępki sierści występuja na głowie, uszach, dolnej części kończyn i ogonie. Skóra jest delikatna, miękka i ciepła w dotyku, może zmieniać barwę w ciągu roku, jaśniejąc na zimę. U odmiany (powder puff) szata składa się z podszerstka i delikatnego, długiego włosa okrywowego.
Obie odmiany grzywacza wymagają specyficznej pielęgnacji i przed zakupem szczenięcia dobrze jest wypytać hodowcę o szczegóły zabiegów pielęgnacyjnych, a potem zastanowić się, czy będziemy w stanie poradzić sobie samodzielnie.

Mają dość wrażliwą skórę, łatwo się uczulają. Należy chronić je przed nadmiernym nasłonecznieniem (też kremy z filtrem) oraz mrozem (kubraczki). Ale delikatne słońce jest bardzo korzystne dla skóry, która się pięknie opala (w ciągu roku koloryt skóry zmienia się). Do kąpieli używamy kosmetyków delikatnych, hypoalergicznych, dla psów o długim włosie. Kąpiele są niezbędne w celu usunięcia zanieczyszczeń osiadających bezpośrednio na skórze zwierzęcia. Najlepiej jest powtarzać zabiegi co 7-10 dni. Psy wystawowe wymagają usuwania zbędnego owłosienia poprzez golenie (najczęściej nadliczbowe włosy rosną na tułowiu i kończynach). A delikatny włos na grzywie i kończynach trzeba chronić przed łamaniem stosując np. olejek norkowy. Nie wolno dopuścić do przesuszenia skóry. Można stosować balsamy nawilżające do skóry wrażliwej. Do balsamu można dodać niewielką ilość oliwki dla niemowląt. Nie poleca się stosowania zbyt tłustych kosmetyków, ponieważ mogą one zatykać pory skórne.

Psy owłosione wymagają regularnego czesania, gdyż delikatny włos ma tendencję do kołtunienia. O niezbędny zestaw szczotek i grzebieni warto zapytać hodowcę. Psom wystawowym goli się kufę. Modeluje się również firankę i długość włosa na łapach przy użyciu degażówek. Kąpiele podobnie jak u psów nagich (niezbędna odżywka odpowiednia dla długiego włosa). Szatę po kąpieli suszy się suszarką, rozprostowując na szczotce. Codzienną dietę należy uzupełnić o preparaty mające wpływ na jakość skóry i włosów, a zawierające m.in. wielonienasycone niezbędne kwasy tłuszczowe (Omega 3 i Omega 6), biotynę, witaminy z grupy B.

Na wystawach psów jest to jedna z najliczniej reprezentowanych ras spośród psów ozdobnych, natomiast na ulicach praktycznie ich nie widać, a spacerujący "golas" poruszający się jak konik pony wciąż wzbudza sensację i entuzjazm, bądź odrazę.

Kraj pochodzenia - Chiny.

Wrażenie ogólne - mały , wesoły i wdzięczny piesek , odznaczający się gracją i powabem; bezwłosy , gładki korpus, włosy na stopach, głowie i ogonie.

Typy -„Deer”(jeleni) lżejszej budowy i „Cobby”-(ciężki) typ mocniejszy.
Temperament - przyjacielski, nigdy złośliwy.
Głowa i czaszka - lekko zaokrąglona i wydłużona czaszka. Policzki płaskie, bez tkanki tłuszczowej suche, zwężające się w kierunku kufy. Stop lekko zaznaczony, ale nie ekstremalny. Głowa gładka bez zmarszczek i fałd skórnych. Długość głowy: odległość od guzu potylicznego do stopu równa jest odległości od stopu do czubka nosa.

Kufa gładka bez obwisłych fafli, lekko zwężająca się ale nie szpiczasta.

Nos jest ważnym szczegółem: wąski w połączeniu z kufą. Każdy kolor nosa jest dopuszczalny. Głowa ma być powabna, wdzięczna o charakterystycznym wyrazie. Wargi gładkie i możliwie ciemne. Grzywa na głowie od bardzo długiej i obfitej do dość gładkiej i skąpej, włos zawsze miękki.
Oczy - tak ciemne że wyglądają na czarne, ukazujące niewiele lub wcale nie ukazujące białka, średniej wielkości, kształtu migdałowego, osadzone daleko od siebie. Niepełny lub całkowity brak pigmentacji spojówek nie jest wadą.
Uszy - osadzone głęboko- punkt osadzenia ucha jest położony na tej samej linii co zewnętrzny kącik oka. Duże i stojące, z frędzlami na uszach lub bez. Tylko u powder-puff dopuszczalne są uszy wiszące.
Zgryz - szczęka mocna z doskonałym zgryzem nożycowym. Kły często wystające ku przodowi. Komplet uzębienia nie wymagany.
Szyja - szczupła bez podgardla, długa i pełna gracji, lekko łukowata u nasady głowy , ustawiona pod kątem w stosunku do dobrze związanych łopatek:; w ruchu noszona wysoko.
Tułów - bezwłosy, gładki lub owłosiony u powder puffa.
Skóra - gładka i ciepła w dotyku.
Korpus - łopatka wąska wyrażna tworząca z przedramieniem kąt 90.
Klatka piersiowa dość szeroka i głęboka. Żebra nie wysklepione zbyt mocno. Mostek niezbyt wyrazisty. Klatka piersiowa oglądana z góry pokrywa łokcie. Górna linia grzbietu prosta. Długość ciała nieco większa niż wysokość w kłębie.
Kończyny przednie - długie, wąskie, elegancko ułożone pod tułowiem. Łokcie przyl onałym egające do tułowia, dobrze związane. Nadgarstki mocne, prawie pionowe, cienkie. Ruch długi i płynny z doskwykrokiem.
Kończyny tylne - dobrze ukątowane, wąskie kolana. Mocne lędzwie. Muskularny zad. Posladki muskularne i zaokrąglone. Podudzie długie. Mocne kątowanie. Szerokie rozstawienie.Ruch płynny, posuwisty i elegancki.
Łapy - ekstremalnie zajęcza stopa; wąska i bardzo długa. Pazury długie w każdym kolorze. Skarpetki z włosów różnej gęstości u różnych osobników, maksymalnie do przegubu i stawu skokowego.
Ogon - wysoko osadzony; w ruchu noszony do góry, długi, zwężający się ku końcowi, zupełnie prosty, nigdy zakręcony ani zawinięty w jakakolwiek stronę, natyralnie opuszczony w spoczynku. Owłosiony maksymalnie na dwu trzecich długosci..
Ruch - długi płynny i elegancki, w galopie „koński”.
Szata - żadnych włosów na tułowiu . Skora drobnoziarnista, delikatna, miekka i ciepła. Szata u powder-puff: podszerstek bardzo krótki, włos okrywowy długi i miękki. Szata u powder-puff tworzy tak zwaną woalkę(powder-puff-- z angielskiego puszek do pudru). Kolor i każda jego kombinacja dopuszczalne.
Wysokość - idealna wysokość dla psów;28 do 33cm w kłębie. Idealna wysokość dla suk23 do 30cm w kłebie.
Waga - jest różna u różnych typów, nie powinna jednak przekraczać5,5kg.
Wady - każde odstępstwo od podanego wzorca uważane jest za wadę.
Wady dyskwalifikujące - agresja, wzrost powyżej-36,5cm w kłębie. Waga powyżej 5,5km. Kopiowane uszy. Przodozgryz. Ogon kopiowany lub załamany.

Rasy Psów - CAIRN TERRIER

Jedna z ras psów, należąca do grupy terierów, zaklasyfikowana do sekcji terierów krótkonożnych.

Cairn terier pochodzi z Inverness w Szkocji. Król szkocki Jakub VI rozkazał wysłać z Edynburga sześć "ziemnych terrierów" do Francji w prezencie. Prawdopodobnie był one przodkami cairnów. Najstarsza hodowla cairn terierów powstała ok. 1837 r. i była prowadzona przez kapitana Macleoda z Drynoch na wyspie Skye. Cairn terier jest uznawany za przodka terierów szkockich, a jego bliskim krewniakiem jest West Highland White Terrier.Jest to zwinny, ruchliwy pies, wyhodowany po to, by pracował, o czym świadczy jego wygląd. Pewnie stoi na przednich kończynach, tylne mocnej budowy. Klatka piersiowa głęboka. Porusza się swobodnie. Sierść jest odporna na zamiany atmosferyczne.

Pierwotnie pies myśliwski, łowca szkodników, szczurołap. Obecnie głównie pies do towarzystwa, rzadko używany jako pies myśliwski.

Jest psem czynnym, lubiącym ruch i proste życie. Wesoły i nieustraszony. Pewny siebie, ale nie agresywny.Włos powinien być odporny na niepogodę. Szata jest dwuwarstwowa: włos okrywowy - obfity, szorstki i twardy; podszerstek miękki, gęsty i krótki. Niepożądana jest rzadka sierść, bez podszerstka. Dopuszcza się lekko falującą. Umaszczenie jest spotykane szare, pszeniczne, rude (czerwone) lub prawie czarne. Akceptowane pręgowania w każdym z tych kolorów. Pożądane ciemne znaczenia na uszach i kufie. Wykluczone umaszczenia: białe, łaciate podpalane lub czarne.Szata wymaga regularnego czesania i trymowania. Pies potrzebuje dużej dziennej porcji ruchu.

Rasy Psów - ALPEJSKI GOŃCZY KRÓTKONOŻNY

 Alpejski gończy krótkonożny to jedna z ras psów, należąca do grupy psów gończych, posokowców i ras pokrewnych. Zaklasyfikowana do sekcji posokowców. Według FCI podlega próbom pracy.

Psy typu jamniko-gończego występowały na terenie Alp Bawarskich, Alp Austriackich oraz w Gryzonii. Rasa powstała na skutek skrzyżowania psów gończych i jamnika. Zanim ustalono standard tej rasy, psy te nie były jednolite pod względem eksterieru, lecz pod względem użytkowości, do której przykładano największą wagę. Wszystkie sprawdzały się na polowaniach w trudnych warunkach górskich. Starania w kierunku opracowania wzorca i otworzenia czystych hodowli zostały zwieńczone założeniem 15 marca 1896 r. w Monachium "Międzynarodowego Klubu Jamniko-Gończych". W dwanaście lat później klub ten rozpadł się tworząc kilka mniejszych jednostek. Przez FCI Alpejski Gończy został uznany w 1975 r. Obowiązujący standard opublikowano 10 października 1995 r.

Ze względu na budowę zewnętrzną tych psów, przypominającą formę pośrednią pomiędzy jamnikiem a psem gończym, zalicza się je do grupy psów jamniko-gończychSierść jest krótka i gładka poza szyją i ogonem na którym występuje szczotka. Umaszczenie jest czarne, brązowe, czarne z rudordzawym nalotem, czerwone lub czerwone z czarnymi znaczeniami.Alpejski Gończy Krótkonożny jest psem wytrzymałym i upartym, odpornym na niekorzystne warunki atmosferyczne.

Pies używany do polowań w górach, jako posokowiec - do tropienia po "farbie" zranionej zwierzyny grubej oraz jako pies gończy na dziki, zające i lisy. Nadaje się na psa do towarzystwa, choć z powodu swojej użytkowości jest przeważnie w posiadaniu myśliwych. Rasa ta w Polsce jest rzadko spotykana, większą popularnością cieszy się w rejonach z których pochodzi, czyli w alpejskich częściach Austrii czy Bawarii.

Rasy Psów - ALASKAN MALAMUTE

 Alaskan Malamute to jedna z ras psów, należąca do grupy szpiców i psów pierwotnych, zaklasyfikowana do sekcji północnych psów pociągowych. Chociaż używane są jeszcze jako psy pociągowe (głównie dla rekreacji i w sportach zaprzęgowych), najczęściej Malamuty utrzymywane są dzisiaj jako psy rodzinne oraz reprezentacyjne.

W zaprzęgu nie nadają się do biegów sprinterskich, znacznie lepiej sprawdzają się na długich dystansach. Znakomicie radzą sobie z uciągiem znacznych ładunków (nazywane "lokomotywami północy"). Szata Alaskan Malamute jest gęsta, z grubym podszerstkiem, nieco bardziej szorstka niż u Syberian Husky. Umaszczenie występuje w odcieniach szarego i białego, sobolowo-białego, czarno-białego, wilczasto-białego, czerwono-białego albo czysto białego. Opiekunem malamuta musi być osoba dorosła, oczywiście dzieci powinny czynnie uczestniczyć w wychowaniu oraz opiece nad psem od samego początku pojawienia się szczenięcia w nowym domu. Malamuty wymagają starannego wychowania i jeżeli nie masz doświadczenia w tej kwestii, poszukaj hodowcy, który będzie chętnie służył ci radą i swoim doświadczeniem zawsze, gdy będziesz tego potrzebował. Wychowując małego malamuta musisz być bardzo konsekwentny w działaniu a jednocześnie prowadzić go łagodnie. Większość malamutów to łakomczuchy i bardzo wiele można z nimi osiągnąć za pomocą pozytywnych bodźców oraz smakołyków. Malamut będzie doskonałym kompanem wszelkiego rodzaju aktywności. Choroby stosunkowo często występujące u tej rasy to: dysplazja stawów biodrowych, inherited polyneuropathy, częste u ras północnych problemy z oczami (zwłaszcza katarakta, PPM, distichiasis).

Gęsta sierść czyni Malamuty wrażliwe na upały, jednak są przystosowane do życia w temp. +30 jak i -30, ale potrzebują w upalne dni więcej wody, niż psy innych ras oraz możliwości schronienia się w cieniu. W czasie linienia istnieje potrzeba częstszego wyczesywania martwego włosa (podszerstka) gęstym grzebieniem. Wymaga codziennego zaspokojenia swoich dużych potrzeb ruchowo-pociągowych na świeżym powietrzu. Najlepiej jeśli pies ma okazję brać udział w psich sportach tj.: wyścigi zaprzęgów.