Rasy Psów - BERGAMASCO

Bardzo obfita, bardzo długa i zróżnicowana w zależności od obszaru. Włos szorstki (typu koziego), zwłaszcza na przedniej części ciała. Od połowy klatki piersiowej w kierunku tyłu i na kończynach futro ma tendencję do tworzenia kosmyków, lub jest już w splecione w kosmyki w zależności od wieku psa; strączki te zaczynają się na linii wierzchniej grzbietu i opadają po bokach ciała. Na głowie włos mniej szorstki tworzący grzywkę zakrywającą oczy. Na kończynach włos równomiernie rozłożony w postaci miękkich kosmyków opadających do ziemi. Podszerstek krótki i gęsty, tak że trudno zobaczyć skórę, tłusty w dotyku.
Maść jednolita szara lub z szarymi pasemkami o wszelkich możliwych odcieniach od najbardziej delikatnego szarego do jaśniejszych odcieni szarego przechodzącego w czarny. Kolor izabelowaty i odcienie jasno-płowe są dozwolone. Maśc cała czarna jest dozwolona pod warunkiem, że czerń jest głeboka i pełna.

 Bergamasco jest psem średniej wielkości o wyglądzie wiejskim z obfitą szatą pokrywającą wszystkie części ciała, mocne budowy lecz o bardzo dobrych proporcjach. Co do kształtu ogólnego jest psem o średnich proporcjach, o ciele wpisanym w kwadrat. Jest zrównoważony w wymiarach (heterometria = normalne proporcje pomiędzy wielkością, a poszczególnymi częściami ciała) oraz w profilach (aloidyzm = zgodność pomiędzy profilami głowy i tułowia).

 Pies pasterski do prowadzenia i pilnowania stad.Jedna z ras psów należąca do grupy psów pasterskich i zaganiających do sekcji psy pasterskie (owczarskie). Rasa nie jest w Polsce rozpowszechniona.
Ta starożytna rasa psów do pilnowania stad rozprzestrzeniła się w całym regionie Alp Włoskich; szczególnie duża liczba tych psów występowała w rejonie dolin Bergamasco, gdzie była wysoko rozwinięta hodowla owiec.Przeznaczeniem owczarka Bergamasco jest prowadzenie i strzeżenie stad, zadanie do którego wykazuje on wyjątkową zdatność dzięki swojej zwinności, koncentracji i zrównoważeniu psychologicznemu. Jego zdolność do uczenia się i determinacja w połączeniu ze zrównoważeniem i cierpliwością czyni z niego doskonałego stróża i towarzysza, nadającego się do najróżniejszych zadań. Ustala bliski związek z człowiekiem.

Rasy Psów - BEAGLE

 Głowa jest średniej wielkości, mocna, ale nie ciężka, bez zmarszczek i fałd; mózgoczaszka lekko wysklepiona, średniej szerokości, z nieznacznym guzem potylicznym; stop wyraźnie zaznaczony; kufa nie spiczasta; nos czarny, u psów jasno umaszczonych może być jaśniejszy; zgryz nożycowy.

Oczy są dosyć duże, nie osadzone głęboko, ani zbyt wyłupiaste, szeroko rozstawione, o łagodnym wyrazie; kolor ciemnobrązowy lub orzechowy.

Uszy są długie, nisko osadzone, z zaokrąglonymi końcami, zwisające wzdłuż policzków.

Tułów:
Grzbiet jest prosty; klatka piersiowa głęboka, sięga poniżej łokci; żebra dobrze wysklepione i zachodzące daleko do tyłu; lędźwie krótkie i mocne; brzuch niezbyt podkasany.
Kończyny przednie są proste, stabilnie ustawione pod klatką piersiową, dobrze umięśnione; łopatki dobrze kątowane; łokcie mocne, nie odstające ani zbyt mocno przylegające; stopy silne, palce zwarte.
Kończyny tylne mają uda muskularne; stawy kolanowe dobrze kątowane; stawy skokowe mocne, nisko umieszczone; stopy jak u kończyn przednich.
Ogon jest mocny, średniej długości, wysoko osadzony; noszony wesoło, ale nie zakręcony ponad grzbietem; dobrze porośnięty włosem, szczególnie na spodniej stronie.

Rasa angielskich psów gończych istniejąca już w XIV wieku, używana do polowań w sforach na lisy i zające, powstała najprawdopodobniej z krzyżówek francuskich psów gończych i harrierów z terierami. Istnieją dwie teorie pochodzenia Beagla. Pierwsza, do której skłaniali się Bourdon i Dutheil na postawie starożytnych dzieł Ksenofonta, mówiła o antycznych praprzodkach greckich psów gończych. Trafiły one z Rzymianami do Anglii, gdzie krzyżowały się z psami Normanów. Druga teoria odnosi się do dwóch ras psów gończych pochodzących z południa Francji - Gaskonii i Saintonge. Dały one początek southern houndsom, które przybyły do Anglii z kontynentu w okresie wojny stuletniej.

Jedna z ras psów, należąca do grupy psów gończych, posokowców i psów ras pokrewnych. Zaklasyfikowana do sekcji psów gończych, w podsekcji psy gończe małe.

Szata krótka i przylegająca; każde umaszczenie psa gończego jest w tej rasie dopuszczalne (najczęściej tricolor: czarno-brązowo-biały). Wesoły i żywy, z natury niezależny, ma tendencje do włóczęgostwa. Wymaga tylko okazjonalnego szczotkowania. Rasa znana jest ze swojego nieposkromionego apetytu, co w połączeniu z wrażliwym układem pokarmowym może sprawić nieco kłopotu.

Dobrze odżywiane i zadbane psy dożywają aż do 15-20 lat.

Rasy Psów - AUSTRALIAN SILKY TERRIER

 Australian Silky Terrier to jedna z ras psów, należąca do grupy terierów, zaklasyfikowana do sekcji terierów miniaturowych. Według wzorca nadaje się do łowienia szczurów, jednak w dzisiejszych czasach nie służy on już do polowania na żmije i szczury lecz stał się typową domową „maskotką” z zachowaniem cech TerrieraWłos winien być gładki, delikatny i błyszczący, jedwabisty w dotyku. Jego długość od tyłu uszu do nasady ogona powinna wynosić 13 do 15 cm, jednakże nie powinna krępować ruchów psa. Nie może być długiej sierści w dół od nadgarstków i stawów skokowych.

Umaszczenie: niebieskie lub szaro-niebieskie z podpalaniem. Bardziej ceni się intensywny odcień. Błękitna sierść na ogonie powinna być bardzo ciemna. Pożądane jest, by czuprynka była błękitu o-srebrna lub płowa. Kolor błękitny i podpalanie są następująco rozmieszczone: podpalanie wokół nasady uszu, na kufie i bokach policzków, błękit od nasady głowy po koniuszek ogona. Na przednich kończynach błękitne umaszczenie sięga nadgarstka, na tylnych stawów skokowych. Podpalanie na przednich kończynach sięga po nadgarstki, a na tylnych stopniowo schodzi od kolan, przez stawy skokowe do łap. Podpalanie występuje też wokół odbytu. Na tułowiu nie powinno być osmoleń, miejsc mocno przyciemnionych.

Dopuszcza się maść czarną u szczeniąt, od 18 miesiąca życia pies już powinien być błękitny.

 Około roku 1820 w Australii Dandie Dinmont Terrier pokrył stalowoniebieską suczkę - terierkę szorstkowłosą. Z powstałego w ten sposób potomstwa, dodając krew australian teriera, McArthur Little wyhodował w Australii silky teriera.Rasa ta jest jeszcze stosunkowo rzadko spotykana w naszym kraju pomimo bardzo wielu jej walorów. Piesek ten został wyhodowany w XIX wieku a wzorzec jego ostatecznie ustalono dopiero w 1962r. Silky terrier jest psem obdarzonym niezwykle wesołym temperamentem, inteligentnym, uczuciowym i bezgranicznie oddanym swojemu właścicielowi. Nadto nie zatracił on instynktu psa myśliwskiego i uwielbia tępić gryzonie. Sierść, która mieni się wieloma kolorami (złotem, srebrem, czernią oraz błękitem) nie wymaga od właściciela kłopotliwej pielęgnacji i nie jest ona uciążliwa. Rasa ta jest również bardzo odporna na choroby oraz co ważne – długowieczna. Nie zrzuca sierści - polecana jest jako piesek dla osób z alergią. Australijski Jedwabisty Terrier nie jest psem hałaśliwym szczekając jedynie w sytuacjach tego wymagających, nie liczmy jednak na jego umiejętności obronne. Jest to piesek który nie przysparza problemów w wychowaniu, szybko przyswaja wiedzę jak również nie bywa on złośliwy.

Rasy Psów - AMSTAF - American Staffordshire Terrier

 American Staffordshire Terrier jest dynamicznym, odważnym i energicznym zwierzęciem, stąd ma on dużą potrzebę ruchu. Jego żywotność bardzo przydaje się na wsi, gdzie oczyszcza on teren ze szkodników. Ułożenie tego silnego psa polega na podporządkowaniu go przewodnikowi od szczenięcia. Ma on skłonność do „bójek” ze względu na pierwotne przeznaczenie, toteż szczenięta należy od początku uczyć przyjaznych kontaktów z innymi psami.

Amstafy kupione od rozsądnego hodowcy nie są agresywne. Są stróżami łączącymi w sobie siłę buldoga ze zwinnością teriera. Amstaf jest inteligentnym i wiernym psem, wymagającym bliskiego kontaktu z człowiekiem.

 Istnieją różne wersje dotyczące powstania rasy. Jedna z nich mówi, że rasa wywodzi się od bullterrierów, psów wyhodowanych do walki z bykami. AKC, a następnie FCI uznały rasę Staffordshire Terrier w 1936 roku. W 1972 roku nazwę zmieniono na American Staffordshire Terrier.


Szata: Sierść krótka, przylegająca, twarda w dotyku i lśniąca.

Maść: Dopuszczalne wszelkie typy umaszczenia, jednolite, kolorowe, i łaciate, choć umaszczenie jednolicie białe, z ponad 80% przewagą bieli, czarne podpalane brązem i wątrobiane nie znajduje uznania.
Amstaf to pies stróżujący, ale także jest wykorzystywany jako pies do towarzystwa.
Jedna z ras psów, należąca do grupy terierów, zaklasyfikowana do sekcji terierów w typie bull.