Rasy Psów - Akbash

Akbash to rasa tureckiego psa pasterskiego nieuznawana przez FCI. Nazwa pochodzi od zbitki słów języka tureckiego aka – biały i basza – głowa. Takie psy nazywane są w Turcji coban kopegi – psy pasterskie.
Na teren dzisiejszej Turcji przybyły wraz z Grekami, kiedy w Azji Mniejszej tworzono kolonie greckie. Obecnie występuje na zachód od Ankary. Pochodzi od niego większość europejskich białych psów pasterskich takich jak węgierski kuvasz, słowacki czuvac, włoski marmeran oraz owczarek podhalański. Zainteresowali się swojego czasu tą rasą Amerykanie, bo psy te dobrze odganiały kojoty od stad owiec i bydła.
Odważny i niezależny obrońca zwierząt hodowlanych potrafi bronić stad nawet przed niedźwiedziem. Rozdrażniony lub sprowokowany może być nieobliczalny, a tym samym niebezpieczny. Posiada silnie rozwinięty instynkt terytorialny. Wykorzystywany jest głównie w swojej ojczyźnie jako pies stróżująco-obronny.
Szata jest koloru białego, niekiedy z kremowym nalotem. Sierść gęsta dwuwarstwowa z miękkim poszyciem, włos średnio długi prosty lub lekko falujący. Odmiana krótkowłosa jest bardzo rzadko spotykana.

Rasy Psów - Airedale Terrier

Airedale Terrier to jedna z ras psów, należąca do grupy terierów, zaklasyfikowana do sekcji terierów wysokonożnych.
Miłośnicy rasy zwą go "najlepszym z psów", a wszelka bibliografia powtarza określenie "król terierów". Na miano to zasłużył sobie nie tylko ze względu na swoje rozmiary.
Airedale terrier jest - jak niemal wszystkie teriery - formalnie rasą brytyjską, ściślej angielską. Etymologia nazwy nie budzi wątpliwości: Aire – to nazwa rzeki, dale – to dolina. Ta rzeka i jej dolina leżą w hrabstwie York. Airedale nie jest rasą starą: jak większość współczesnych ras ukształtował się w XIXw. Jego przodkami były na pewno otterhound – duży szorstkowłosy ogar angielski używany do polowań na wydry (rasa rzadka, ale do dziś istniejąca), a także wygasły staroangielski black-and-tan terrier. Gdy u dzisiejszego airedale pojawia się czasami duże, ciężkie, "flakowate", nisko osadzone ucho – mówi się, że to "spadek po otterhoundzie". Gdy i dziś zdarza się czasami, że dorosły airedale pozostaje czarny-podpalany (zbliżony kolorem do rottweilera czy dobermana) – mówi się, że jest to "spadek po black-and-tan terrierze".
Przodkami airedale terriera były psy myśliwskie – nie dziwić się więc należy, że i on sam może być doskonałym wielostronnym psem myśliwskim, lubiącym każdy teren. Może aportować ostrzałki, tropić i płoszyć, a nawet wystawiać. Jako dzikarz zanadto ufa swojej sile i nie zawsze osacza, czasami wręcz atakuje. Będąc psem dużym, a więc siłą rzeczy nie tak zwrotnym jak jagdterrier lub foksterier, narażony jest w większym stopniu na szable odyńca czy kły lochy. Niewielu myśliwych poluje obecnie z airedale terrierem ale ci, którzy to czynią, chwalą go sobie.
Współczesny airedale jest psem wystawowym, ale zalicza się do wszechstronnie użytkowych. Jego talenty pozwalają mu być psem obrończym, przewodnikiem ociemniałych, psem meldunkowym w armii. W obu wojnach światowych służył w armiach angielskiej, amerykańskiej i kanadyjskiej.

Rasy Psów - Aidi

Aidi to jedna z ras psów, należąca do grupy psów w typie pinczera i sznaucera, psów molosowatych, szwajcarskich psów pasterskich i innych ras. Zaklasyfikowana do sekcji psów molosowatych w typie górskim.
Prawdopodobnie jest potomkiem dużych azjatyckich psów pasterskich.
Francuska nazwa rasy "Chien de l’Atlas" określa jej pochodzenie - góry Atlas w Maroku; w ojczyźnie tej rasy, Aidi jest psem stróżującym.
Dzisiaj wykorzystywane są Aidi jako psy stróżujące, zaganiające, pasterskie i myśliwskie. Prawdopodobnie wcześniej używane były również do walk jako psy bojowe.
Pies ten jest inteligentny, uważny i mało tolerancyjny wobec obcych. Bardzo ruchliwy, żywiołowy i silny.
Solidny, muskularny pies, charakteryzujący się siłą i zręcznością; muskularny, krzepki, silnie zbudowany, ale nie ciężki; pokryty obfitą szatą, stanowiącą zarówno ochronę przed słońcem jak i zimnem w górach jego stron ojczystych. Szata tworzy jednocześnie pancerz w czasie walk, które aidi musi staczać z szakalami i innymi drapieżnikami. Jego spojrzenie jest żywe, bezpośrednie i zdecydowane, tak jak u każdego czujnego psa, który stale jest gotów do wypełniania swych zadań obrońcy. W niektórych regionach panuje zwyczaj kopiowania uszu jak również ogona u psów użytkowych; nie jest to jednak pożądane.
Włos bardzo gęsty, półdługi i obfity, o długości około 6 cm, na głowie i uszach powinien być krótszy i delikatniejszy. Na szyi i podgardlu tworzy grzywę, szczególnie u psów. Pośladki i ogon winny być pokryte obfitym i długim włosem.
Maść bardzo różna: piaskowa, biała, wyblakła, czerwona, pręgowana, biało-czarna, biało-płowa, bardziej lub mniej z nalotem, trójbarwna itp. Bardzo często plamy są tak ułożone, że tworzą płaszcz i czepiec, oddzielone od kryzy; do tego dochodzi poszerzający się pas na czole i silnie pigmentowane wargi i nos (rysunek jak u bernardyna).

Rasy Psów - Terier Pszeniczny

Robaczki u pieska czyli jak zapobiegac i leczyć.

Pierwszym zabiegiem, jaki wykonuje sie u psa i jaki wykonywać się będzie co jakiś czas przez resztę jego życia jest odrobaczanie. Odrobaczanie oznacza podanie psu preparatu, który zabije istniejące w jego organizmie drobnoustroje - te następnie zostaną przez psa wydalone albo wraz z kałem, albo poprzez wymioty, jeżeli zarobaczenie psa było spowodowane dłuższym zaniedbaniem i dosyć poważne.

Pierwsze odrobaczanie psa można przeprowadzić już w momencie, kiedy ma on dwa tygodnie i jest jeszcze przy matce. Oczywiście, takie odrobaczanie powinien poprowadzić weterynarz, dobierając odpowiedni preparat. Do 6. miesiąca życia psa zalecane jest dokonywanie odrobaczania co miesiąc - minimalizuje to prawdopodobieństwo aktywacji glist, które znajdują się w przewodzie pokarmowym szczeniaków do tego czasu.

Psa dorosłego należy odrobaczać maksymalnie co 6 miesięcy, choć częściej, gdy w domu są dzieci. Należy pamiętać, że część pasożytów potrafi przenosić się z psa na dorosłego człowieka, a tym bardziej na dziecko, które mniej przestrzega zasad higieny. Dzieci, które wkładają do buzi rączki po tym, jak głaszczą psa, są szczególnie narażone na niebezpieczeństwo zarażenia.

Jeżeli u psa zostanie stwierdzona robaczyca, należy niezwłocznie podjąć zabieg odrobaczania tak, jak zaleci to weterynarz. W przypadku wysokiego stadium robaczycy nie podaje się dużych dawek środka odrobaczającego, a dawki mniejsze, które zabijają pasożyty etapami, co zapobiega zatruciu psa przez toksyny z rozkładających się ciał robaków. Należy pamiętać, że jeśli pies ma stwierdzoną robaczycę, niezbędne jest zachowanie szczególnej higieny w kontaktach z nim - częste mycie rąk, szczególnie po zabawie z psem, niedopuszczanie do sytuacji, kiedy pies śpi w naszej pościeli, sterylizacja zarówno naszych naczyń i sztućców, jak i misek psa oraz częste wymiany i pranie legowiska czy koców, na których pies sypia. Dobrze jest również poddać rodzinę profilaktycznemu odrobaczaniu.

Nie wolno ignorować regularnych odrobaczeń psa - to, że nasz pupil nie zadaje się z obcymi psami nie znaczy, że nie jest narażony na zarobaczenie. Pies wącha odchody innych zwierząt, często bierze do pyska śmieci lub patyki - siedliskiem zarazków może być równie dobrze ulubiona piłka naszego psa, którą ten z chęcią aportuje na pobliskiej łące. Pasożytami pies może zarazić się nawet poprzez zwykły kontakt z powierzchnią, a którą styczność miał przedtem inny, zarażony pies - tutaj prawdopodobieństwo zarażenia jest ogromnie wysokie, a wiadome jest przecież, że lepiej zapobiegać niż leczyć.

Sterylizacja

W krajach wysoko rozwiniętych kastracja zwierząt jest normalnie spotykanym zabiegiem weterynaryjnym, który sprzyja zmniejszaniu populacji psów. Aby przekonać się o słuszności takiego postępowania, wystarczy przejść się do najbliższego schroniska - znajduje się tam mnóstwo psów w różnym wieku, mniej lub bardziej chorych, które zostały powołane do życia przez człowieka, a ten nie zajął się nimi później. Na wsiach suki mają do dwóch - trzech miotów rocznie, co przy jednej suce daje około 15 szczeniąt rocznie - szczenięta te najczęściej zdychają, gdy suka szczeni się bez opieki właściciela, są zagryzane, zdychają z chorób i głodu lub są topione przez ludzi. Te, które przeżywają, już po roku są zdolne do dalszego rozmnażania - więc nawet, gdyby z każdego miotu przeżywały dwa osobniki, w tym jedna suka, to po roku z trzech suk mających szczenięta, do rozpłodu byłoby zdolnych prócz nich kolejne sześć w porywach do dziewięciu suk. Takie działanie powoduje, że psy są zaniedbywane, dziczeją. Podobnie rozpłodowi zwierząt pomagają pseudohodowcy, którzy rozmnażają psy w typie rasy, czyli bez rodowodu - powoduje to, że psy te po dorośnięciu przestają przypominać ,,swoją” rasę, mają wady zdrowotne.

Sterylizacja zwierząt to usunięcie jajników, jajowodów i macicy u suki oraz jąder i najądrzy u psów, powodujące bezpowrotną bezpłodność. Jest obecnie zabiegiem dosyć rozpowszechnionym w polskich klinikach weterynaryjnych i można ją wykonać w zasadzie wszędzie. Weterynarze zalecają wykonywanie zabiegu sterylizacji w okresie, kiedy zwierzę jest młode i oczywiście w pełni zdrowe. Ostatnimi czasy propaguje się wykonywanie przed zabiegiem morfologii i biochemii, aby sprawdzić dokładnie stan zdrowia zwierzęcia przed operacją.

W zależności od miasta, na zabieg należy umówić się odpowiednio wcześniej. W ciągu 12 godzin bezpośrednio przed operacją nie należy pupila karmić ani dawać mu picia, ponieważ wykonywana będzie narkoza, która może powodować u psa wymioty. W przypadku samca zabieg jest krótszy i krótsza jest również rekonwalescencja. W przypadku suki - zabieg trwa dłużej, jest poważniejszą operacją oraz czas regeneracji po nim to od tygodnia do dziesięciu dni. W czasie pooperacyjnym należy pilnować, aby suka miała ograniczony ruch do minimum oraz aby nie wdawała się z ostre zabawy z innymi psami ani nie zabrudziła szwów.

Głównym plusem zabiegu jest fakt, że zapobiega on nadprogramowym miotom. Jednak są również tutaj aspekty zdrowotne - sterylizacja zmniejsza do zera ryzyko raka narządów rozrodczych czy wiele innych chorób, jak np. groźne dla suk ropomacicze, w zasadzie bezobjawowe. Częstokroć zdarzają się u suk również ciąże urojone, które występują wskutek zaburzeń hormonalnych, np. podczas podawania tabletek antykoncepcyjnych - należy pamiętać, że tabletki takie silnie zwiększają możliwość wystąpienia raka oraz często są nie do końca skuteczne.

Najczęstszym minusem sterylizacji, który wymieniają jej przeciwnicy, jest to, że pies czy suka po sterylizacji staje się ospały i tyje. Należy jednak pamiętać, że jest to niekoniecznie prawdą - to, że pies tyje jest spowodowane raczej brakiem ruchu i nadmierną ilością jedzenia. Jeżeli pies nie wyraża chęci zabawy, mniej się rusza, oznacza to, że nie potrzebuje takiej porcji pokarmu jak dotąd.

Ważne jest również to, że psy ani suki nie odczuwają żadnej przyjemności z seksu, ani tym bardziej pociągu seksualnego. Kopulacja między psem a suką jest jedynie sprawą instynktu, dążeniem do posiadania potomstwa, a nie chęcia zaspokojenia fantazji seksualnych. Również suka, dopóki nie urodzi, nie odczuwa instynktu macierzyńskiego - nie ma więc mowy o tym, że może ona chcieć mieć młode.

Co powinien jeść nasz piesek?

Psy wymagają starannego doboru karmy. Wiele osób myśląc o karmieniu psa ma na myśli dawanie mu odpadków ze stołu. Jest to jednak jedna z najgorszych rzeczy jakie możesz zrobić. Karma dla psa powinna być przygotowana z myślą o nim. Ludzkie przyprawy mogą w najlepszym przypadku spowodować niestrawność a w najgorszym nawet spowodować różnego rodzaju problemy żołądkowe.

Dlatego też bardzo ważnym aspektem posiadania psa jest zapewnienie mu dostępu do odpowiedniej karmy. Karmy dla psów dostępne są w wielu różnych typach. Wybór “tej” odpowiedniej zdterminowany jest przez wiele czynników takich jak:
wiek psa
rasa
wielkość
specjalne potrzeby (np. karma na stawy czy karma dla psów alergików)
i inne.

Jeśli np. Twój pies nie wyróżnia się niczym szczególnym - tj. średniego rozmiaru kundelkiem dobrym wyobrem będzie podstawowa karma Acana dla psów np. Acana adult. Jeśli natomiast twój pies ma wrażliwy przewód pokarmowy możesz wybrać karmę Acana Lamb&Apple oparta o mięso jagnięce. Acana to niezłej jakości karma oparta o naturalne składniki. Jest prawidłowo zbilansowana a do tego ma całkiem przystępną cenę - ogólnie polecam.

Dobrym wyborem będzie również któraś z karm Royal Canin - tutaj jednak musisz nastawić się na znacznie większe wydatki.

Nie polecam natomiast karm “marketowych”, czyli tych które mocno reklamowane są w telewizji. Nawet pobierzny rzut oka na ich skład sprawia, że nie masz ochoty żywić czymś takim swojego pupila. Wiele do życzenia zostawia teże zazwyczaj jakość składników użytych do ich produkcji. Moja rada - jeśli chcesz aby Twój pies był zdrowy unikaj tych karm

Akcesoria dla naszego pieska czyli co powinien miec nasz pupil w domu aby jego ogon zawsze się kiwał na boki.

Po podjęciu decyzji o nowym członku rodziny jaki będzie pies, musimy przygotować się do spotkania z naszym przyszłym pupilem, jeszcze zanim trafi on do naszego domu. Koniecznym będzie skompletowanie kilku niezbędnych akcesoriów dla psa, takich jak: karma, miski, legowisko, obroża i smycz oraz zabawki.
Podstawową rzeczą jaką musimy mieć na powitanie naszego psiaka będą miski. Jedna na pokarm, druga na wodę. Ze względuna to, że szczeniaki są bardzo ruchliwe i wszystkie dostępne przedmioty traktują jak zabawki, warto mu kupić stabilne miski np. z gumową podstawą. Są one dostępne w różnych rozmiarach i najczęściej wykonane są z plastiku, metalu, szkła lub porcelany. Wybierając miskę dla psa, zwróćmy koniecznie uwagę jakie rozmiary osiągnie nasz pupil, jaki ma kształt pyska, tak aby korzystanie z miski nie sprawiało mu problemów.Na powitanie naszego psa, musimy także mieć zapas karmy. Jeśli braliśmy psiaka z hodowli, warto zapytać się jaka karma była podawana do tej pory i kupić taką samą. Jeśli chcielibyśmy ją zmienić pamiętajmy, żeby robić to sukcesywnie np. mieszając ją z poprzednią. Unikniemy w ten sposób złej reakcji psa na nową karmę. Jeśli nasz pies jest rasowy, warto sprawdzić czy nie ma
karmy, która jest dedykowana rasie naszego psa. Mamy wtedy pewność, że kształt i wielkość granulek będą optymalne do potrzeb zwierzaka.

Obroża i smycz to kolejne akcesoria „pierwszej potrzeby”. Dobrze od samego początku przyzwyczajać psa do noszenia obroży,
nawet kiedy przebywa w domu. Wychodzą na pierwsze spacery, szczególnie polecana jest smycz, która nie jest regulowana. Nie warto uczyć psa, że może ciągnąć, kiedy przebywa na spacerze. Obrożę na samym początku warto kupić taką, która ma opcję regulowaną (polecana dla średnich i dużych ras), gdyż szyja wraz z wzrostem naszego pupila również będzie rosła. Dla mniejszych ras np. Yorków, nie będziemy mieć takiego i obrożę możemy spokojnie kupić lepszej jakości obrożę, którą mamy pewność, że pies ponosi przynajmniej kilka sezonów. Najlepszym wyborem będzie obroża skórzana, ale dostępne w sklepach
zoologicznych są również tzw. „taśmy” , wykonane z tworzyw imitujących skórę oraz metalowe. Te ostatnie tzw. „łańcuszkowe” nie są zalecane, gdyż wydają dźwięk nieprzyjemny dla psa oraz wycierają sierść dookoła jego szyi.

Pies od samego początku powinien mieć swoje miejsce w domu. Możemy zakupić legowisko lub kojec. Ważne, żeby znajdowałsię on w miejscu ustronnym, np. w rogu pokoju, a nie w korytarzu.Jeśli członkiem naszej rodziny będzie szczeniak, konieczne jest zakupienie zabawki dla psa. Uwagę szczeniaka zwracają wszelkie przedmioty i od razu przechodzą one próbę wytrzymałości. Żeby więc ofiarą naszego pupila nie padły buty, kapcie lub poduszki - kupmy dwie lub trzy zabawki. Zwróćmy szczególną uwagę, żeby były wytrzymałe i nie posiadały słabo przymocowanych dodatkowych przedmiotów, które pies mógłby odgryźć i połknąć.

Na samym początku powyższe akcesoria powinny wystarczyć i sprawią, że nasz piesek poczuje się swobodnie i zacznie się klimatyzować w nowym miejscu.

Na jaką rasę psa się zdecydować?

Zacznijmy od tego, że bardzo wiele osób kiedy decyduje się na psa robi to w sposób nieprzemyślany. Decydując się na psa powinniśmy przede wszystkim uczciwie sobie odpowiedzieć, czy mamy odpowiednio dużo czasu w ciągu dnia na zajmowanie się nim. Z każdym psem musimy wychodzić za potrzebą co najmniej 3 razy dziennie chyba, że chcemy doprowadzić do sytuacji, że nasz przyjaciel zacznie załatwiać się w domu. Większość psów ma instynktowną potrzebę oddalania się z miejsca gdzie przebywają na co dzień aby załatwić swoje potrzeby fizjologiczne. Nie wdając się w szczegóły jest to pozostałość po dzikich przodkach psów, którzy w ten sposób zabezpieczali się przed znalezieniem ich oraz ich młodych przez wrogów występujących w ich naturalnym środowisku. Ponadto każdy pies w większym lub mniejszym stopniu potrzebuje codziennej dawki ruchu. Tak więc wybierajmy psy takich ras, które mają podobny temperament do nas. Jeśli na przykład sami lubimy dużo biegać to nie decydujmy się na jamnika lub pudelka a potem nie zabierajmy go na naszą trasę biegu ponieważ niestety nie podołają (szczególnie na dłuższych dystansach). Wtedy sprawmy sobie psa, który potrzebuje codziennie dużej dawki ruchu – np. husky.

  W tym miejscu wracamy do pytania na jaką rasę psa się zdecydować.  Zdecydowanie należy tutaj zerwać z tym niesłusznym stereotypem. Sam decydując się na labradora miałem podobny dylemat, który pomogli mi rozwiązać hodowcy. Miałem to niesamowite szczęście że trafiłem na wspaniałych hodowców, którzy kochają zwierzęta i zależy im na tym, żeby trafiały w jak najlepsze ręce. Dzięki nim a potem również z własnych obserwacji dowiedziałem się, że pies nie potrzebuje wielkich przestrzeni w mieszkaniu, czy wielkiego ogrodu do szczęścia. Pies potrzebuje, żeby codziennie ktoś z nim się pobawił, wyszedł z nim na spacer, spuścił go ze smyczy i dał mu się wybiegać. Jeżeli będzie miał to zapewnione będzie psem, który w domu nie sprawia żadnych większych problemów. Będzie psem spokojnym, zrównoważonym i szczęśliwym. Nie będzie niszczył mebli lub innych przedmiotów w domu ani wykopywał kolejnych dziur w ogrodzie. Pies zostawiony sam sobie w ogrodzie z myślą, że przecież ma dużo wolnej przestrzeni sam nie będzie się ze sobą bawił ani biegał w kółko i prędzej czy później zacznie obgryzać roślinki, kopać dołki itp.

Pamiętajmy więc, że w zdecydowanej większości stereotypy nie mają wiele wspólnego z prawdą. Kiedy decydujemy się na psa to najpierw porozmawiajmy z hodowcami, którzy mają oficjalne hodowle zarejestrowane w związku kynologicznym, poczytajmy książki na ten temat, popytajmy znajomych, którzy mają psy od dłuższego czasu. Pozwoli to nam uniknąć nieporozumień i błędów na samym starcie niesamowitej przygody jaką jest pies w naszym domu.

Pies & Dziecko - porady i wskazówki posiadania psa w domu z dziećmi

Pies & Dziecko - porady i wskazówki posiadania psa w domu z dziećmi czyli jak kształtować wychowanie psa w domu względem dzieci i na odwrót.

Dzieci i psy mogą być wspaniałymi towarzyszami zabaw, tworzacymi szczególną wspólnotę. Oczywiste jest także, że przebywanie z psem pod wieloma względami wspomaga rozwój dziecka.
Jednak, aby nie doszło do nieporozumień, należy przestrzegac kilku reguł.

Na początek ważne jest to, jaką pozycję zajmuje dziecko w ludzko - psiej sforze. Jeśli uprzytomnimy sobie, że każdy wilk w trakcie swojego życia może zajmować coraz wyższą lub coraz niższą pozycję w hierarchii, nie zdziwi nas fakt, że dziecko w rodzinie w zależności od wieku może również zajmować różne pozycje. Małe dzieci do około piątego roku życia pies traktuje zazwyczaj jak szczenięta. Tym samym mają one pewne przywileje. Pies postrzega je wprawdzie jako stojące niżej niż on sam w hierarchii sfory, ale jednocześnie cieszą się one nadzwyczajną swobodą. Pod ochroną statusu szczenięcia mogą sobie wobec wyższego rangą psa na niejedno pozwolić. Jeśli jednak miarka się przebierze, może się zdarzyć, że pies przywoła dziecko do porządku. W jaki sposób to uczyni, jest kwestią indywidualną i zależy od osobowości psa. O ile zwierzęta pewne siebie, spokojne i ogólnie mówiąc, lubiące dzieci po prostu się wycofają, to psy mniej zrównoważone mogą (zazwyczaj bardzo ostrożnie) "uszczypnąć" malucha. Zęby psa dość łatwo pozostawiają ślady na delikatnej skórze dziecka. Takich zajść nie należy bagatelizować, nie należy jednak także od razu popadać w histerię.

Ważne jest, aby dziecko od małego nauczyło się pozostawiać psa w spokoju, gdy leży on na swoim posłaniu (w koszyku, na kocu, w określonym pomieszczeniu). Takie miejsca powinny stanowić dla dziecka tabu! Należy także stanowczo zabronić dziecku wszelkich działań, które mogłyby zachęcić psa do tego, by spróbował zająć wyższą pozycję w hierarchii sfory. Szczególnie ruchliwe dzieci zapominają się w zabawie i tracą wyczucie, jak daleko mogą się posunąć. I to właśnie jest główną przyczyną, dla której nigdy (!) nie wolno pozostawić dziecka samego z psem, choćby był on nie wiem jak przyjazny i godny zaufania. Zabronione jest również wszystko, co sprawia psu ból. Zwłaszcza małe dzieci mają skłonność do ciągnięcia za sierść, uszy lub ogon. Jeśli pies wyraźnie pokazuje, że przekracza to granice jego tolerancji, dziecko musi natychmiast przestać. W przeciwnym wypadku pies będzie zmuszony "uszczypnąć". Dzieci w wieku do około 8 lat postrzegane są przez psa jako niższe rangą. Dziecko nie powinno wydawać psu rozkazów, ktore wymagałyby od niego podporządkowania się i tym samym kwestionowania jego pozycji w sforze.

Dzieci pomiędzy 8 i 12 rokiem życia pies traktuje jak równe sobie. Wtedy ich współżycie układa się raczej bezproblemowo. Pies przyznaje dziecku równe prawa. Dopóki nasz czworonożny przyjaciel nie będzie miał poczucia, że dziecko próbuje odebrać mu jego pozycję, dopóty będzie wobec niego przyjazny. Starsze dzieci i młodzież są najczęściej bez problemu akceptowane jako wyższe rangą, jeśli pies nie będzie szykanowany. Zasada ta obowiązuje szczególnie wtedy, gdy w rodzinie pies dorastał razem z dziećmi. Obowiązkiem rodziców jest nauczenie dziecka, że pies nie jest zabawką, którą wedle uznania można się bawić lub rzucać w kąt. Dzieci nie dorosły również do zabaw z dużym psem. Także zabawa w polowanie na jakąkolwiek "udawaną" zdobycz nasuwa pewne wątpliwości, bowiem ulegają wówczas osłabieniu naturalne hamulce powstrzymujące psa przed gryzieniem. Jeśli widzimy, że zabawa wymyka się spod kontroli, należy komendą DOŚĆ, KONIEC lub WYSTARCZY dać psu wyraźnie do zrozumienia, że zabawa skończna. Znaczenia tej komendy należy jednak nauczyć psa wcześniej. Większe dzieci mogą już samodzielnie używać tego rozkazu, co wzmocni zresztą jego pozycję w sforze.

Możliwość kontroli musi istnieć szczególnie przy zabawie typu "przeciąganie liny". Dla małych dzieci zabawa ta w ogóle się nie nadaje. Oto zabawy, jakie można polecić dzieciom. Zabawa w chowanego: w większości przypadków psy podczas rodzinnych wycieczek niejako same z siebie uważają na to, by dzieci się nie zgubiły. Dotyczy to zwłaszcza psów pilnujących, jak na przykład owczarek niemiecki lub border collie. Należy krok po kroku nauczyć psa odszukiwania osób. Już po krótkim czasie pies zrozumie, o co chodzi. Również dzieci będą zachwycone tą zabawą. Łatwe sztuczki: pies bardzo szybko nauczy się podawać łapę. Aportowanie: pies goni za rzuconą w dal "zdobyczą", chwyta ją i przynosi człowiekowi, przy czy najważniejsze jest owo przynoszenie. Jeśli dorośli nauczyli już psa tej zabawy, mogą się w nią również bawić dzieci, oczywiście pod nadzorem. Należy zwrócić uwagę na to, by dziecko nie brało udziału w pościgu, bowiem dla psa oznaczałoby to rywalizację i mogłoby zachęcić go do zatrzymania zdobyczy dla siebie. Odszukiwanie zguby: dziecko "gubi" jakiś przedmiot, na przykład chusteczkę lub rękawiczkę. Jeśli pies znajdzie zgubę, odbywają razem taniec radości lub zwierzę otrzymuje inną nagrodę